Μικροβιοφοβία..στα σχολεία

Κυριακή, κοντή γιορτή, που λέει και ο λαός μας! Και  μπορεί να είναι λάθος η μέρα, αλλά οι μισοί την Δευτέρα και άλλοι μισοί τη Τρίτη, μικροί και μεγάλοι, δανειζόμαστε για λίγο ξανά, την παλιά μας καθημερινότητα!

Τα σχολεία επιτέλους ανοίγουν και τα παιδιά θα βγουν απ’ το σπίτι να γεμίσουν τα αίθουσες, ενώ σε κάποιο μέρος, μια μαμά θα αρχίσει ξανά να «ανασαίνει» και όλα θα μοιάζουν να μπαίνουν σε τάξη!

Επανέρχονται όμως όλα, στην κανονικότητα;

Μετά από τρεις διαφορετικούς μήνες, οδηγηθήκαμε προς καινούριες λύσεις, ιδέες και εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας και διαβίωσης.

Ευέλικτα, σχεδόν ταχυδακτυλουργικά, μπήκαν στη ζωή μας οι βιντεοκλήσεις, οι τηλεδιασκέψεις  και κατευθυντήρια μηνύματα από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Καταιγιστήκαμε από διαφημίσεις και αυτοσχέδιες λύσεις, για μέτρα προστασίας.

Μήπως αυτό που καταφέραμε, είναι να κάνουμε τα παιδιά μας μικροβιοφοβικά;

Ο νέος ιός μπήκε στη ζωή μας  δυναμικά, όμως όχι και πραγματικά… Μπήκε σαν μια εν δυνάμει θανατηφόρα πολύμορφη έννοια. Το ευτύχημα είναι πως είτε με τον πρώτο, είτε με τον δεύτερο τρόπο, οι πιθανότητες να επηρεάσει το μικρό μας παιδί, είναι ελάχιστες. Βασιζόμενοι πάντα, στις μελέτες της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας που οι έλληνες επιστήμονες δανείζονταν για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους, στο διάστημα των τακτικών δελτίων τύπου.

Ένα είναι σίγουρο! Κάθε γονιός θέλοντας και μη, υπερτόνισε στο παιδί του τις συνέπειες της κακής ατομικής υγιεινής.

Σαν να ήταν η πρώτη τους φορά, δείξαμε στα μικρά μας, πως να πλένουν σωστά τα χέρια τους, πως να αλλάζουν τακτικά τα ρούχα τους, πως να φτερνίζονται με τρόπο και πως να σκουπίζουν τη μύτη τους με ένα χαρτομάντιλο που αμέσως θα πετάνε στον κάδο!

Είναι αυτή η μεθοδολογία αρκετή, για την επιστροφή στο σχολείο;

Ως γονιός θεωρώ, πως ό,τι το σπίτι προσπάθησε να διδάξει, είναι η ελάχιστη βασική εκπαίδευση για ένα παιδί στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, που αυτές τις ημέρες, η μοναδική του έννοια, είναι να γυρίσει στο παλιό του θρανίο. Να δει τη δασκάλα του, να παίξει με τους συμμαθητές του στην αυλή, να χορέψει και να πανηγυρίσει.

Πώς θα σταματήσει ο εκπαιδευτικός την παιδική ορμή, όταν από χαρά θα θελήσει να τον αγκαλιάσει για να του δείξει πόσο του έλειψε; Πώς θα το νουθετήσει, όταν την ίδια χαρά θα δείξει κ στα άλλα παιδιά; Όταν τα μικρά τους χέρια κρατηθούν γερά σαν να μη χωρίστηκαν ούτε μια μέρα, αποδεικνύοντας ότι η φιλία είναι μια χρυσή αλυσίδα, που δένει καρδιές;

Δεν γίνεται να σταματήσεις την αγάπη που εξαπλώνεται…

Καμία σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να κλείσει την πόρτα της στην κοινωνικότητα. Κανένας πολιτισμός δεν διδάσκει την επιστροφή στην εσωστρέφεια και τη μοναχικότητα.

Και ο ελληνικός πολιτισμός που είναι φημισμένος για το κέφι του και την φιλοτιμία του, μοιάζει σαν αυτό το αγαπητό για τους άλλους, παιδί. Ενώνεται στα δύσκολα, παλεύει για τις ιδέες του και κυρίως αντιτίθεται ασθενικά στον έλεγχο των ατομικών του ελευθεριών.

Έμεινε στο σπίτι γιατί πείστηκε, πως αυτή η γαλήνια φωλιά μπορεί να δώσει καινούρια οπτική στην καθημερινότητά του. Πήρε το παιδί του και πάλι αγκαλιά, το τάισε, το κοίμισε, το έπαιξε, το έμαθε. Και μαζί ταϊστήκανε, κοιμηθήκανε, παίξανε και μάθανε. Προστατευμένοι στην εστία τους, μακριά από μικροβιοφοβίες, και νέους παραλογισμούς.

Ώρα λοιπόν για σχολείο!

Και ο Κόσμος ανάποδα να γυρίσει, τα παιδιά θα φιληθούν, θα αγκαλιαστούν, θα παίξουν παρέα και πότε πότε θα τσακωθούν, παρέα και πάλι.

Όσες φορές η δασκάλα και εάν φωνάξει, όσο και αν τα θρανία στέκονται δύο μέτρα χωριστά.

Το θαύμα της ζωής και ο κύκλος της, διαρκώς συνεχίζει. Κανένας ιός, έστω και εν δυνάμει θανατηφόρος, δεν είναι δυνατόν να δώσει τη θέση της στη νοσηρή μικροβιοφοβία και να τεμαχίσει στη μέση την παιδική τους αθωότητα, την ασπίδα τους στον κορονοϊό.

Διαβάστε επίσης “Η παιδικότητα, ασπίδα στον κορονοϊό”.