Ο πρώην σύντροφος, ο ψυχολογικός μου δήμιος

Από τη στιγμή της γνωριμίας, των πρώτων συναντήσεων, της πρώτης επαφής, των υποσχέσεων που ήμουν διψασμένη να ακούσω και των ονείρων που είχα ανάγκη να κάνω.
Η συντροφικότητα ήταν αυτό που αναζητούσα και ο έρωτας ήταν η πραγμάτωση των προσδοκιών μιας ενήλικης γυναίκας που έκανε αυτόνομα βήματα στη ζωή.
Η αγάπη μας που πραγματώθηκε, πολλαπλασιάστηκε, φέρνοντας στη ζωή ένα μικρό μωρό.
Κάθε φορά που το κοιτάζω αλλάζει, μεγαλώνει και γίνεται παιδί, ένα πανέμορφο πλάσμα με γαλάζια μάτια.
Σαν τα μάτια του αγγέλου, που τώρα θέλει το κακό μου…

 

Τα βράδια που κοιτάζω το δικό μου αγγελούδι και το σκεπάζω μην τυχόν και μου κρυώσει, τα πρωινά που το αποχαιρετώ για το σχολείο του, τα μεσημέρια που βάζω στο τραπέζι το ζεστό φαγητό του, είναι μερικές από τις στιγμές που τολμώ να θαυμάσω τον εαυτό μου.
Χωρίς έμενα εδώ, στυλοβάτη της σταθερότητας του, το παιδί μου, το γλυκό μικρό μου πλάσμα, θα ήταν χαμένο…

Σήμερα, έλαβα πάλι ένα καταραμένο εξώδικο από τον φονιά της αθωότητας του μικρού μου αγγέλου και της δικής μου εύθραυστης ηρεμίας.

Δεν ζητώ τίποτα περισσότερο, από μια λογική που θα κατευθύνει το μέλλον μας και θα ανακουφίσει την τρομαγμένη μας ψυχή…

Κατανοώ πως έπεσα έξω, πως θαμπώθηκα και δεν διάβασα σωστά τα σημάδια.
Ίσως επίτηδες δεν τους έδωσα τη σημασία που άξιζαν. Όπως όλα τα ανθρώπινα λάθη έτσι και αυτό, ήλπιζα πως με τον χρόνο θα διορθωνόταν, με την δική μου συμβολή για καλή θέληση και την κατανόηση της διαφορετικότητας μας. Για μια συνεργασία πάνω από τα στενά πλαίσια ενός πρώην ζευγαριού. Για το καλό του παιδιού μας. 

Αντί αυτού έχω πάλι το καταραμένο δικαστικό έγγραφο στα χέρια μου, να γράφει ανακρίβειες και να με τοποθετεί στη θέση του κακούργου, με την κατηγορία πως προστατεύω“κακώς” το παιδί μου από τον ίδιο του τον πατέρα.
Ποιος θα κρίνει αν όχι εγώ, πως αυτή η σχέση είναι προβληματική; 
Πώς να κάνω ξεκάθαρο, πως το χρήμα μπορεί να κινεί; 
Πως να φανερώσω πως η δικαιοσύνη ίσως κρυφοκοιτάζει κάτω από τη μάσκα της;

Είμαι αμνός επί σφαγή και το παιδί μου προς βρώση, βορά;
Ποια μητέρα θα το επέτρεπε αυτό;

Ναι, τα φαινόμενα είναι απατηλά. Το πληρώνω με την ταραχή του παιδιού μου, την άρνησή του να μου εκμυστηρεύεται τι νιώθει, τα ψυχοσωματικά προβλήματα που κάθε τόσο βγαίνουν στην επιφάνεια, τις επισκέψεις στους παιδίατρους και τους παιδοψυχολόγους που δεν παύουν.

Και εγώ; Τι είδους στήριξη χρειάζομαι για να καταφέρνω να είμαι μάνα και πατέρας μαζί;
Πόσο υγιές και ξεκάθαρο θα πρέπει να διατηρείται το μυαλό μου για να καταφέρνω να αντεπεξέρχομαι στην κατάσταση της παραφροσύνης, που προσπαθούν κάθε τόσο να με εισέλθουν;

Η ισχύς μου είναι το παιδί μου και το μέλλον είναι το στοίχημα μου.
Ότι και αν ο χρόνος μου φέρει, θα το παλέψω με νύχια και με δόντια αλλά πρωτίστως με τα σώα φρένα μου.

Χρωστώ σε μένα να είμαι γερή και δυνατή, ένας τεράστιος βράχος σταθερότητας, η φωνή της λογικής και το σημείο αναφοράς στη ζωή του παιδιού μου.
Γιατί το μικρό μου, με έχει τοποθετήσει ψηλά σε ένα τεράστιο, μεγαλοπρεπες βάθρο και με κοιτά με το δέος που μου πρέπει ως γονιός.

Ποτέ δεν θα επιτρέψω να τσακιστώ από αυτό και να παρασύρω και εκείνο μαζί μου, στην τρέλα αυτού του αδίστακτου κόσμου…

Αφιερωμένο στη Βασούλα…
που περνά τον Γολγοθά της, με περισσή αξιοπρέπεια.