Σούζαν, κεφάλαιο 1!

Γεια σου, το όνομά μου είναι Σούζαν ! Γεννήθηκα στην Αμερική και ζω σε μια πόλη της Οκλαχόμα που λέγεται Τάλσα. Από μικρή, η καλύτερη μου φίλη ήταν η Ντόλλη. Τώρα που είμαι δεκατριών ετών, εξακολουθεί να είναι! Οι γονείς μου, οι φίλοι μου καθώς και οι δάσκαλοι μου, σέβονται την προσωπικότητά μου κι εγώ είμαι πάντα ευγενική μαζί τους. Είμαι καλή στο να βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις και να γράφω φανταστικές ιστορίες. Άλλωστε, το αγαπημένο μου μάθημα είναι η Έκθεση, το μάθημα του κυρίου Σάμπερς. Μαθαίνω γιουκαλίλι, ένα απίθανο μουσικό όργανο που μοιάζει με μικροσκοπική κιθάρα και από ξένες γλώσσες, ισπανικά. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες, να τρώω γλυκά και αλμυρά ντόνατ. Μία από τις μεγάλες μου αγάπες είναι και ο γάτος μου, ο Λούι. Λατρεύω να διαβάζω βιβλία της παγκόσμιας νεανικής λογοτεχνίας ενώ, το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι να γίνω μια σούπερ διάσημη συγγραφέας!

Τετάρτη, 11 Νοεμβρίου: Η μέρα που μάθαμε για την εξαφάνιση του Ντιν Γουίλοου.

Η 11η Νοεμβρίου είχε ξημερώσει ηλιόλουστη! Αγουροξυπνημένη, στάθηκα λιγάκι μπρος στο ανοιχτό παράθυρο και το αεράκι φύσηξε το μου πρόσωπο, λέγοντας μου καλημέρα! Μια ολοκαίνουρια ημέρα είχε ξημερώσει και εγώ αισθανόμουν μια γλυκιά αισιοδοξία!

Φόρεσα τις μαλακές φόρμες, που περίμεναν από την προηγούμενη ημέρα σκαρφαλωμένες υπομονετικά στην καρέκλα του γραφείου μου και πήγα στο μπάνιο να ρίξω στο πρόσωπο μου, λίγο νερό. Όταν βγήκα, ήλεγξα τα βιβλία στην τσάντα μου και αφού βεβαιώθηκα πως ήταν όλα μέσα, μαζί και η κασετίνα μου, την πέρασα στην πλάτη μου. Κατέβηκα την εσωτερική σκάλα και σε λίγα δευτερόλεπτα, βρέθηκα να κρατάω στο χέρι μου το κολατσιό που η αγαπημένη μου μαμά ετοίμαζε πάντα για μένα πριν φύγει για τη δουλειά της!

Μισή ώρα αργότερα, έφτασα με το ολοκαίνουριο ποδήλατό μου στο σχολείο! Ήμουν σίγουρη πως το καινούριο μου απόκτημα, θα ήταν το Θέμα τις Ημέρας. Όσο για το χρώμα, το αγαπημένο μου κίτρινο, σίγουρα θα έκανε μεγάλη εντύπωση!

Όμως, είχα κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Κανείς δεν θα ασχολούνταν με το υπέροχο ποδήλατό μου διότι, ΌΛΟΙ μιλούσαν για την εξαφάνιση του Ντιν Γουίλοου. Αρχικά το θεώρησα αρκετά  εγωιστικό  να ασχολούνται με ένα αγόρι που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν το δίχως άλλο, το απόλυτο πειραχτήρι του σχολείου και πολλοί θα ήταν αυτοί που θα χαίρονταν τώρα που είχε εξαφανιστεί.

Η Ντόλλη, η συμμαθήτρια μου από την Ά δημοτικού και η καλύτερη μου φίλη όλα τα χρόνια της σχολικής μου ζωής, την ώρα που έβαζα την κλειδαριά στο νέο μου απόκτημα και χωρίς καν να το προσέξει, με πλησίασε για να επαληθεύσει το φρεσκότατο κουτσομπολιό της ημέρας. Τότε, εγώ της απάντησα ενοχλημένη…

“Πολύ σημασία για το τίποτα, Ντόλλη”.

Εκείνη, χαμογέλασε διστακτικά και τελικώς συμφώνησε μαζί μου συμπληρώνοντας, με αυτές ακριβώς τις λέξεις!

“Σα να έχεις δίκιο, όμως ξέρεις πως λένε, όπου υπάρχει καπνός, θα υπάρχει και φωτιά”.

Τη στιγμή εκείνη, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στα λόγια της, όμως λίγο αργότερα συνέβη κάτι πολύ περίεργο… Την πρώτη ώρα του μαθήματος, ο καθηγητής της Έκθεσης, ο Κύριος Σάμπερς, ο πάντοτε γελαστός και εύθυμος καθηγητής μας, μπήκε στην αίθουσα κατηφής, με ύφος προβληματισμένο. Είπε καλημέρα, χαιρετώντας μας με σοβαρή φωνή και άφησε τα βιβλία που κρατούσε, στην έδρα του. Αμέσως στριφογύρισε με πλάτη προς όλους εμάς, τους μαθητές του, για να γράψει στον πίνακα. Μία και μόνον σύντομη φράση με μεγάλα και καθαρά γράμματά, ξεχώριζαν τώρα, από παχιά κιμωλία.

«Σημαντική Ανακοίνωση»

Άλλο και τούτο! Άραγε η σημαντική ενημέρωση που θα ακολουθούσε  αφορούσε την εξαφάνιση του Ντιν του συμμαθητή μας; Ήταν άραγε τα πράγματα τόσο σοβαρά ή εγώ είχα αρχίσει να σκέφτομαι απαισιόδοξα; Η τάξη μας έμεινε βουβή να κοιτάζει τον πλάτη του κύριου Σάμπερς ενώ, εγώ και η Ντόλλη, ανταλλάξαμε βλέμματα. Εκείνη, έπιασε το χέρι μου κάτω από το θρανίο και μου το κράτησε σφιχτά! Όλοι μας αγχωθήκαμε πολύ!

Ώσπου, ο Νίκολας, το αγόρι που καθόταν σε ένα από τα τελευταία θρανία, έσπασε την άβολη για όλους σιωπή και βιάστηκε να τον ρωτήσει:

«Τι το σημαντικό θα μας ενημερώσετε κύριε;»

Ο δάσκαλος γύρισε προς το μέρος μας και πάλι. Όσο κι αν ήθελε να δείχνει ψύχραιμος τα βλέμμα του ήταν ανήσυχο. Έβαλε το δείκτη του χεριού του μπροστά στο στόμα του, κάνοντας ένα άηχο, Σούτ!

Είμαι σίγουρη πως εκείνη τη στιγμή, η καρδιά όλων χτύπαγε πολύ-πολύ δυνατά! Όπως ακριβώς και η δική μου!