29/04 Γιορτάζει ο χορός! Εσύ, πότε χόρεψες τελευταία φορά;

Έχεις χορέψει ποτέ; 

Δεν εννοώ να κάνεις κάποια μηχανικά βήματα, μπρος-πίσω, αλλά να χορέψεις με την καρδία σου! Να αφήσεις τις νότες να κυλήσουν μέσα σου και να επιτρέψεις στο ρυθμό να ξεσηκώσει κάθε εκατοστό του κορμιού σου.

Έχεις νιώσει την ενέργεια που πηγάζει από τη μουσική;
Έχεις καταφέρει να φορτίσεις το σώμα σου με τις δονήσεις της;
Και αν ναι, το πνεύμα σου ήταν το ίδιο με πριν;

Μήπως νιώθεις περισσότερο ξύπνιος και ενεργητικός, σαν να έχεις ρουφήξει άπειρα λίτρα ενεργειακού ποτού; Και το μυαλό σου, δεν έχει μεγαλύτερη διαύγεια; Δεν νιώθεις, πως είσαι περισσότερο χαρούμενος και ας μη συνέβη κάτι ιδιαίτερο,νωρίτερα;

Και τώρα που σε έβαλα να αναρωτηθείς για τα καλά… σε ξαναρωτώ.

Πότε έχεις χορέψει, τελευταία φορά;

Μη μου απαντήσεις αν δεν έχεις πάρει ακόμα το χρόνο σου. Και θα ήταν, λυπάμαι που στο λέω, πολύ απογοητευτικό, αν η απάντηση περιλαμβάνει τη γιορτή σε εκείνο το πανηγύρι που είχες πάει πέρυσι το καλοκαίρι και σε σηκώσανε με το ζόρι!

Όχι δεν σε κοροϊδεύω, σε όλους μας έχει τύχει…!

Απλώς, με τις παραπάνω ερωτήσεις, σου “γνέθω” ότι πρέπει να βάλεις τον χορό στη ζωή σου. Μαζί και το ρυθμό, το τραγούδι, την κίνηση, τη γυμναστική, τη διασκέδαση, την ομαδικότητα, το κέφι, το ξεφάντωμα.

Στις ημέρες της μούχλας, υπάρχει ένα σημαντικό εργαλείο στο σπίτι σου, που αν δεν έχεις την “έμφυτη” ροπή προς αυτό, ποτέ δεν θα μπεις στον κόπο να το χρησιμοποιήσεις.

Σήκω και πήγαινε στο στερεοφωνικό σου, στο ράδιο σου ή έστω στην τηλεόραση σου, που έχει εκείνα τα μαύρα, σαν χωρίς σήμα κανάλια. Αυτά που προσπερνάς με τόση ευκολία και άφησε το να παίξει, τη μελώδια που σου αρέσει.

Βάλτο λίγο πιο δυνατά!

Μη σοκάρεσαι και μην κοιτάς, αριστερά και δεξιά! Δεν είμαι στο σπίτι σου, ούτε η φωνή της συνείδησης σου είμαι, απλώς μιλώ λογικά!

Και εγώ ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της μουσικής, πες ότι δεν πήρα τις πρέπουσες προσλαμβάνουσες, πες ότι δεν ήταν η βαθύτερη, εσωτερική μου ανάγκη…

Μόνο στην εφηβεία μου θυμάμαι, μια κάποια ενασχόληση μου με τη μουσική, που αφορούσε το ράδιο, την κασέτα και το αγαπημένο μου REC. Εκείνο το κουμπί, με το κόκκινο φωτάκι που στην πραγματικότητα δεν ήξερα πώς να το χρησιμοποιήσω και περιοριζόμουνα σε άδοξα πειράματα. Και μετά τα cd!

Έπειτα, οι ήχοι σταμάτησαν για μερικά χρόνια, για να επαλειφθούν τα σαββατόβραδα, σε κάποια έξοδο για ποτό και χορό!

Γιατί τότε το αίμα μου, έβραζε!! Και σήμερα τι;

Σήμερα κυριαρχεί η εικόνα.

Ένα μέσω τόσο ισχυρό, που οι δύναμη των υπόλοιπων ωχριούν μπροστά του.
Αντί της μουσικής, το κουμπί της τηλεόρασης και αντί για ένα τραγούδι, μια προβεβλημένη ταινία.

Μα είναι δυνατόν να με χωρίζει ένα κουμπί!!

Και ένα απόγευμα μέσα στην κατήφεια, τη βουβαμάρα και τη ζαλάδα από την πολύ πληροφορία, το πάτησα και άρχισα να κουνιέμαι και τα σιγοτραγουδώ στα ξένα, τραγούδια που γνώριζα αλλά δεν θυμόμουν τα λόγια. Και τότε έρχεται δίπλα μου η κόρη μου και με ρωτάει με το πιο αθώο ύφος της:

-Μαμά, κάνεις πάρτι;;
-Ναι, επιτέλους, κάνω πάρτι!
Και γέλασα και δυνάμωσα τη μουσική, χοροπήδησα, χοροπήδησε και εκείνη και γέλασε και έκανε τρελές ακαταλαβίστηκες φιγούρες και πολλές στροφές γύρω από τον εαυτό της, στην αρχή άτσαλα και μετά πιο ρυθμικά και με κοίταζε που τέντωνα και εγώ άγαρμπα τα χέρια μου προς το ταβάνι και κρατούσα κλειστά τα μάτια μου προσπαθώντας να θυμηθώ τους παλιούς στίχους, διώχνοντας κάθε φθηνή και άχαρη σκέψη.

Γιατί αν το καλοσκεφτείς ένα δοχείο σκέψεων είμαστε, που πρέπει κάθε τόσο να το αδειάζουμε, για να χωράνε άλλες ιδέες, πιο φρέσκιες…!

Αν θέλεις το δοχείο σου να αδειάσει το συντομότερο και να φουλάρει με περισσότερη ενέργεια ένα είναι αυτό που πρέπει να κάνεις!!