Η πόλη μου, πινακοθήκη χωρίς εισιτήριο.

Εικαστικότητα…

… γινόμενη κουραστική, γραφική και σχεδόν ονειροπαρμένη, σας μιλώ ξανά και ξανά, για τη σημασία αυτής της λέξης που περικλείει τόσες πολλές έννοιες, αλλά και τη θέση που θα πρέπει να κατέχει στη ζωή και την ψυχή όλων μας…

Με ποια μορφή; Με μία μορφή ή με πολλές; Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το ορίσει το ίδιο το άτομο. Γιατί η Εικαστικότητα αν και θηλυκό, έχει πολλά φύλλα και αν και ενικός, δεν είναι μια, είναι πολύπλευρη.

Και μπορεί ο κοινός παρονομαστής, η Ζωγραφική, να είναι αυτή που εγώ και εσύ έχουμε  μαζί της ζυμωθεί, πόσο όμως το στοιχείο της Τέχνης που ερχόμαστε σε επαφή είναι επαγγελματικό;

Πόσο μας ωθεί, σε ένα μακρύτερο βήμα από τους συνήθης εαυτούς μας και πόσο καταφέρνει να βγάζει από μέσα μας, έναν αληθινότερο εαυτό; Είναι αυτός ο εαυτός  καθαρότερος και πιο βελτιωμένος;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που επισκεφτήκαμε ένα μουσείο; Που παρατηρήσαμε με την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου και της ηρεμίας που προσφέρει ο χώρος του, το έργο, διαβάζοντας τους κρυφούς του στίχους και διεισδύοντας στις κεκαλυμμένες εικόνες του. Δώσαμε στον εγκέφαλο μας, την τροφή για σκέψη που έχει σταματήσει να ζητάει, όντας πια νυσταλέος;

• 

• 

Αυτή η πόλη δεν χρειάζεται το εισιτήριο μου, γιατί είναι ανοιχτή! Είναι ελεύθερη και ακομπλεξάριστη, με δέχεται ακριβώς όπως είμαι. Αδιάβαστη, ακατέργαστη, ένα τεράστιο ανθρώπινο ερωτηματικό. Επιμένει να με μάθει να βλέπω καθαρότερα και μου αποκαλύπτει όλες τις άγνωστες αποχρώσεις των βασικών χρωμάτων. Τόσο, που από το μέγεθος των έργων της, τα δικά μου μάτια γίνονται απλώς δύο ελάχιστα, εκατοστά. Τόσο, όσο οι κόρες των ματιών μου..

Τέτοια μουσεία, που δεν χρειάζονται το εισιτήριο σου, είναι τιμής ένεκεν καλλιτεχνών που πλέον έχουν χαθεί στο παρασκήνιο του παρελθόντος, όπως και τα μετρημένα χρόνια που έρχονται με την ίδια άνεση που φεύγουν, ενώ το παρόν, εγώ, το παιδί και ο άντρας μου, δανειζόμαστε λίγη ενέργεια από αυτήν της ιδιοφυΐας που τα σχεδίασε και τα χρωμάτισε τόσο μεθοδικά, τόσο χαρισματικά, με οδηγό τη μαθηματική οδό.

• 

• 

• 

• 

Γιατί το αυθεντικό γκράφιτι, μπορεί από κάποιους να χαρακτηριστεί ως ρυπογόνος παράγοντας της πόλης μας, οι συνέπειες του όμως, επηρεάζουν άλλες φορές την όραση και άλλες φορές την οπτική που βλέπουν τη ματιά μας…

Το γκράφιτι είναι καθαρή, αγνή τέχνη από καλλιτέχνες, που δεν τους χωράει το ένα μέτρο χαρτιού και από γενναιόδωρους ανθρώπους, που την τέχνη δεν τη μετρούν με νομίσματα και μερίδες φαγητού.

Καρλόβασι, Σάμος, Ιούνιος 2020

Υστερόγραφο: Δεν είναι ποτέ αργά να σταματήσουν τα μάτια να κοιτούν και να αρχίσουν να βλέπουν…

Διαβάστε επίσης… Τι είναι η Ζωγραφική Τέχνη, μαμάκα