Καρλόβασι… το καλό μου,”χωριό”

Μαθαίνει να εκτιμά και εγώ εκτιμώ κάθε μέρα σε αυτό το ευλογημένο νησί.

Δεν είναι μόνο τα χώματα του τα γόνιμα, που ότι φυτέψεις θα δώσει, δεν είναι ο καταγάλανος ουρανός και το βαθύ μπλε του αιγαίου, δεν είναι η ακατέργαστη ομορφιά του βουνού και της πέτρας, ούτε το πράσινο που κυριαρχεί όπου κοιτάξεις.

Δεν έχω ταξιδέψει ολόκληρη την Ελλάδα, όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας μου.

Στις αρχές, ως ντροπαλοί, τελείως ανυποψίαστοι άποικοι, θελήσαμε να πάρουμε από αυτόν τον τόπο και στην πορεία της εναρμόνισης μας, προσπαθήσαμε να μη τον πληγώσουμε, γιατί αυτός δε μας πείραξε ούτε στο ελάχιστο. Στο τέλος, θελήσαμε και εμείς να του δώσουμε.

Όσο για την φιλοξενία..
Οι Σαμιώτες είναι φιλήσυχοι άνθρωποι που αγαπούν τον τόπο τους και τον υπερασπίζονται, ειρηνικά.
Δεν οχλαγωγούν, ούτε οι ρυθμοί τους είναι βιαστικοί…υπάρχει μια κανονικότητα που σε εντυπωσιάζει, που καταφέρνει να σε χαλαρώσει και στο τέλος να σε συμπαρασύρει.

Η απλή ομορφιά της φύσης, η ποικιλία των καταστημάτων και τα αγαθά τους σε υπερεπάρκεια, η εξοχή, οι παιδικές χαρές, οι φίλοι, η έλλειψη της έννοιας, ο ζεστός καιρός, ο φιλήσυχος Καρλοβασίτης, ο δοτικός αν και στην αρχή επιφυλακτικός.

Το μικρό μου “Χωριό” δεν έχει χωριάτες και ας ανακυκλώνεται ο πληθυσμός διαρκώς, αναλωνόμενος στο εσωτερικό του.

Χωρίς ξενόφερτες συνήθειες και χωρίς κοσμοσυρροή άλλων εθνικοτήτων το Καρλόβασι, χαίρεται το Καλοκαίρι του αλλά και τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου.
Δεν έχει ανατολίτικες επιρροές και είναι ξεκάθαρα παιδί του Αιγαία! 

Εδώ δεν επικρατεί συστολή ή ντροπή για την ελληνικότητα. Οι Σαμιώτες στολίζουν με την ελληνική σημαία τα σπίτια τους, για να τονώνουν και όχι να θίγουν το πατριωτικό τους φρόνημα, κάθε φορά που με δέος και όχι φόβο, τα μαχητικά αεροπλάνα σκίζουν τον ελληνικό ουρανό ή τα ελικόπτερα περιπολούν με αιτιολογημένα ανθρωπιστική δράση. Για να νιώθεις εσύ, σε όποιο μέρος της Ελλάδας και αν βρίσκεσαι και εγώ που ζω εδώ, στην ακριτική αυτή παραμεθόριο, την πολυπόθητη εθνική ασφάλεια.

Πόσο κυνικά συνδυάζονται αυτά τα δύο…
Ή καλύτερα, πώς εγώ, τολμώ να τα συνδυάζω και να κάνω αυτή την κατά κάποιους, κυνική εναρμόνιση, υπό το φόβο ενός θερμού επεισοδίου;

Μπορώ να το κάνω, γιατί όταν έρθει η ώρα να φύγω από αυτό το αγαπημένο μέρος, θα παραδεχτώ δημόσια πως αυτό ήταν το καλύτερο μάθημα που πήραμε ως ενήλικες αλλά και το καλύτερο μάθημα για τα παιδιά μου.

Πως πρέπει να εκτιμούν περισσότερο αυτό που θεωρούν δεδομένο, ακόμα και αν είναι απλώς, το χώμα που πατάνε και που νιώθουν τόσο σταθερό κάτω από τα αδύνατα πόδια τους.

Ότι αυτό το χώμα, είναι ιερό!

Κάναμε φίλους εδώ, γονείς, παιδιά, δημιουργήσαμε εν δυνάμει φιλίες που ο χρόνος θα δείξει αν σταθούν, όμως το πιο πολύτιμο αγαθό ήταν η αθωότητα που αυτό το μέρος διαφύλαξε για εμάς και για τα παιδιά μας στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων, των πέντε και των έξι…

Φόρο τιμής… στον τόπο μου έμαθε να απολαμβάνω τη ζωή, το μεγαλείο της και το μεγάλωμα της!