“Το Γονεοτροφείο” και η συνέντευξη με τον συγγραφέα Χρήστο Δασκαλάκη.
Το mamakabariemai.gr καλοσωρίζει στίς σελίδες του, έναν ευγενικό και ευαíσθητο συγγραφέα!
Ο Χρήστος Δασκαλάκης μοιράζεται από καρδιάς, τα βιώματα και τους λόγους της δημιουργίας αυτού του παιδικού βιβλίου. Θα επισκεφτούμε μαζί “Το Γονεοτροφείο“, ένα μέρος που με δυσκολία το μυαλό μας μπορεί να συλλάβει. Ο ρόλος του είναι να προσφέρει σε γονείς που δεν γεννούν, ούτε τίκτουν, την παιδεία να μεγαλώσουν με στοργή και σωφροσύνη τα παιδιά, που θα τους επιλέξουν ως γονείς…
- Κύριε Δασκαλάκη, ο τίτλος του βιβλίου σας είναι ευρηματικός! Παράξατε μία νέα, ιδιαιτέρως πρωτότυπη λέξη. Θεωρείτε ότι «Το Γονεοτροφείο» εισάγει με ευκολία τον αναγνώστη στο θέμα του έργου σας ή τον επιλέξατε με τη ελπίδα να τον προκαλέσει και κατά συνέπεια να τον προβληματίσει;
Από την πρώτη στιγμή που η ιδέα αυτής της ιστορίας ήρθε στο μυαλό μου, αμέσως ακολούθησε και ο τίτλος της. Όταν κάποιος τον διαβάζει ή τον ακούει πρώτη φορά παρατηρώ ότι άμεσα γίνεται αντιληπτό το θέμα του. Είμαι σίγουρος όμως ότι ο τίτλος δεν προδίδει την τρυφερότητα, το χιούμορ και τα αισιόδοξα μηνύματα που κρύβει μέσα της αυτή η ιστορία και ίσως αυτή να είναι και η όμορφη έκπληξη του βιβλίου.
- Το βιβλίο σας απευθύνεται διττά, στους μικρούς αναγνώστες και τους κηδεμόνες τους. Μερικοί από αυτούς, ενήλικες αναγνώστες πλέον κάθε ηλικίας, ίσως έχουν μεγαλώσει ως μοναχικά παιδιά που είτε δεν είχαν φίλους, είτε είχαν φανταστικούς φίλους, ακολουθούμενοι από «τη χαμένη παιδική ηλικία τους». Για πιο λόγο να διαβάσουν ένα βιβλίο που ανασύρει πιθανότατα, πικρές μνήμες για αυτούς;
Ήταν μεγάλη έκπληξη για εμένα να ακούω φίλους, εκπαιδευτικούς και γονείς να μου εμπιστεύονται το πόσο τους άγγιξε και τους συγκίνησε η ιστορία του «Γονεοτροφείου». Το ίδιο όπως αγγίζει κι εμένα. Με το να φέρνουμε στο μυαλό μας μνήμες από στιγμές που νιώσαμε μόνοι ή «ξεχασμένοι», είναι η απόδειξη της δύναμης που είχαμε να το ξεπεράσουμε και να βγούμε στο σήμερα νικητές. Και εφόσον τα καταφέραμε εμείς, τότε ίσως μπορούν να τα καταφέρουν και οι υπόλοιποι που είναι δίπλα μας. Αυτή είναι η μαγεία ενός καλού βιβλίου. Να ξυπνάει μνήμες, να μιλήσει στην καρδιά μας, να μας αγγίξει και να μας δώσει δύναμη να διεκδικήσουμε όσα αξίζει να έχουμε στη ζωή μας.
- Η ιστορία του ήρωα, του μικρού Παύλου, διαδραματίζεται σε ένα άλλο πρότυπο κοινωνίας που στην πραγματικότητα απέχει από τα πρότυπα των σύγχρονων κοινωνιών ανά την υφήλιο. Εσείς που έχετε σπουδάσει συμβουλευτική και ψυχολογία, θεωρείτε πως τα ενήλικα ζευγάρια, άντρες και γυναίκες, πρέπει να διδάσκονται την τέχνη του να είσαι γονιός πριν να γίνεις γονιός;
Είτε με εφόδιο τις γνώσεις μου, είτε με την ιδιότητα του «γιου», θα σας έλεγα ότι μακάρι να γινόταν να διδαχτούμε πολλά πράγματα πριν γίνουμε γονείς. Μακάρι όμως να ξέραμε και περισσότερα όσο ήμασταν παιδιά. Τα μεγάλα κενά στην εκπαίδευση, κυρίως την «κοινωνική», φέρνουν σήμερα στην επιφάνεια πληγές, κακοποίηση, διαταραχές, εγκατάλειψη. Όμως δε θα μείνω στα λάθη που έχουν συμβεί στο παρελθόν, θα μείνω σε όσα αισιόδοξα μπορεί να φέρει το μέλλον. Χαίρομαι που βλέπω γονείς να ενδιαφέρονται, να ενημερώνονται, να επιμορφώνονται, να είναι πιο συνειδητοποιημένοι και ευαίσθητοι στο θέμα της οικογένειας. Αυτό είναι κάτι πολύ σπουδαίο!
- Δεν σας γνωρίζω προσωπικά όμως μπόρεσα να διακρίνω πως πίσω από την ιστορία αυτού του βιβλίου υπάρχει η προσωπική σας ιστορία, αποτελούμενη από πλήθος βιώματα που σας ώθησαν να ολοκληρώσετε στην συγγραφή του. Στο παρελθόν έχετε δηλώσει, «με δυσκολεύει αρκετά να ομολογήσω το κίνητρο αυτού του βιβλίου…». Σήμερα σχεδόν δύο χρόνια μετά από την έκδοσή του εξακολουθεί να σας δυσκολεύει;
Οι μνήμες είναι ξέρετε ένα βαρύ φορτίο. Όπως επίσης δεν είναι κάτι που δημιουργείς μόνος σου. Υπάρχουν πάντα και άλλοι εμπλεκόμενοι στη μικρή αυτή «ταινία» της ζωής μας. Μεγαλώνοντας αποφάσισα ότι δε θα ήθελα να κάνω ό,τι μου έκαναν. Αν, για παράδειγμα, κάποιος με πλήγωσε, με κακοποίησε, με πόνεσε ή με εκμηδένισε, δε θέλω να κάνω το ίδιο. Συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ. Έχω όμως τον τρόπο μέσα από τα βιβλία μου να λέω αυτά που θέλω, με τον τρόπο που εγώ επιλέγω, να μοιράζομαι, να λυτρώνομαι και να νιώθω ότι κάνω κάτι σωστό για τα υπόλοιπα παιδιά που ίσως κάποτε έζησαν εμπειρίες παρόμοιες με τις δικές μου.
- Οι εικόνες, είναι μικρά αριστουργήματα του εικαστικού Βασίλη Παπατσαρούχα που δεμένα όλα μαζί αποτελούν την εικονογράφηση του βιβλίου σας. Μοιάζει φουτουριστική και μινιμαλιστική συνάμα, φιλοτεχνημένη με την τεχνική του κολάζ αποτελούμενη από vintage στοιχεία του 20ου αιώνα, σε ογκώδη μεγέθη και με έντονους συμβολισμούς. Γιατί επιλέξατε να ντύσετε το βιβλίο σας με την αισθητική του σουρεαλισμού; Ποιους από τους σκοπούς του έργου σας εξυπηρετεί;
Ο Βασίλης Παπατσαρούχας δεν είναι τυχαίο ότι έχει δύο Κρατικά Βραβεία Εικονογράφησης. Είναι ένας δημιουργός που βλέπει πέρα από τις λέξεις και ξέρει να δημιουργεί παράλληλους κόσμους. Μια ανατρεπτική ιστορία όπως αυτή του Γονεοτροφείου χρειαζόταν να ντυθεί με σουρεαλιστικά στοιχεία που όμως δένουν άρρηκτα με την ιστορία του κειμένου. Αρκεί κάποιος να ψάξει στις μικρές λεπτομέρειες, να ανοίξει το βλέμμα του και να αφεθεί. Χαίρομαι να λέω ότι οι μοναδικές αυτές, συμβολικές, εικόνες κάνουν το «Το Γονεοτροφείο» ένα μικρό συλλεκτικό έργο τέχνης.
- «Το Γονεοτροφείο» πρόκειται για ένα εμμέσως βιογραφικό παραμύθι. Πόσο λυτρωτικό είναι για εσάς να διηγείστε ιστορίες από ένα παρελθόν που πιθανών να μην έχει ακόμα επουλωθεί, όντας εκτιθέμενος στην κρίση του κάθε ώριμου ή μη αναγνώστη;
Θέλει προσωπική δουλειά και πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας για να είσαι έτοιμος να κυκλοφορήσεις ένα βιβλίο που θα το βλέπεις συνέχεια στη βιβλιοθήκη σου και θα σου θυμίζει στιγμές από τη ζωή σου. Το ήξερα αυτό, το φοβήθηκα στην αρχή, αλλά δεν ήθελα να είμαι συμμέτοχος στη «σιωπή». Είναι προτιμότερο να μιλάς. Αυτός είναι άλλωστε ο ρόλος του συγγραφέα, τουλάχιστον του συγγραφέα που εγώ έχω στο μυαλό μου. Ξέραμε από την αρχή με τις εκδόσεις μου ότι δε θα ήταν ένα «εύκολο» παραμύθι, όμως ξέραμε ότι θα είναι ένα ξεχωριστό παραμύθι. Πρωτοποριακό ίσως για τα ελληνικά δεδομένα. Όμως χρειάζεται να προχωράμε μπροστά και να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα από τη ζώνη ασφαλείας μας. Αλλιώς ποιο το νόημα όλων αυτών; Κατάλαβα από παιδί ότι δεν ήμουν για τα εύκολα και «εκπαιδεύτηκα» καλά. Τουλάχιστον ας βγει κάτι όμορφο μέσα από όλο αυτό. Τα παραμύθια ξέρετε κρύβουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Αρκεί να θελήσουμε να τις διαβάσουμε…
- Το χειμώνα του 2022 «Το Γονεοτροφείο» θα μεταφερθεί στη παιδική θεατρική σκηνή, έπειτα από μια μεγάλη περίοδο αναμονής λόγω των δυσκολιών που χτύπησαν την πατρίδα μας. Μέσα από αυτή νέα τη θεατρική διαδρομή, ποιο είναι το κυρίως μήνυμα που θέλετε να αναδείξετε, με απώτερο σκοπό τον προβληματισμό του μικρού θεατή;
Θα πρέπει να σας πω πως πρώτα έγινε η θεατρική διασκευή της ιστορίας του Γονετροφείου και ύστερα κυκλοφόρησε ως βιβλίο. Τόσο μεγάλη ήταν η επιθυμία μας για τη θεατρική του εκδοχή! Με εφόδιο το κείμενο του Σωκράτη Πατσίκα, στη διασκευή και την ευαισθησία του Ευθύμη Χρήστου στη σκηνοθεσία, ευχή μας είναι να παρουσιάσουμε κάτι ξεχωριστό, τρυφερό και φρέσκο. Οι συνθήκες, λόγω της πανδημίας, μας δημιούργησαν πολλά προβλήματα, μαζί και μεγάλη ανασφάλεια. Δύσκολο να βρεθούν άνθρωποι να επενδύσουν σε μια περίοδο που όλα είναι ρευστά. Όπως η θέληση είναι μεγαλύτερη από το φόβο και ο στόχος μας πολύ σημαντικός: να μιλήσουμε με λόγια αληθινά σε μικρούς και μεγάλους, να μοιράσουμε αγάπη, τρυφερότητα, να «φυτέψουμε» κάτι όμορφο στις ψυχές μας.
- Κατά τη γνώμη σας, η ελληνική κοινωνία είναι φιλική προς τον θεσμό της υιοθεσίας ή σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να προτιμά να παραμένει άκληρη, παρά να ενδώσει στην ανιδιοτελή αγάπη προς ένα, όχι «εκ της σαρκός» παιδί της;
Πιστέψτε με, αν ζούσαμε σε μία κοινωνία «φιλική» προς τον πολίτη δε θα χωρούσαν θέματα «ιδιοκτησίας» όταν πρόκειται για ένα παιδί. Θα χρειαστούν πολλά ακόμα χρόνια εκπαίδευσης για να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο και πολλά «παραμύθια» να γραφτούν. Εμείς μάλλον δεν είμαστε εδώ για να δούμε τις θετικές αυτές αλλαγές. Βάζουμε όμως τους σπόρους. Και νιώθω ευλογημένος που τολμήσαμε να βάλουμε κι εμείς τον δικό μας.
- Γράφετε ποίηση, θεατρικά έργα, τραγούδια και παραμύθια. Αρθρογραφείτε, ταξιδεύετε, διαβάζετε και εργάζεστε. Είστε ένας πολυπράγμων άνθρωπος. Οι πολύβουες σκέψεις ή οι καταιγιστικές εικόνες κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγάπης σας, αν ανατρέξετε στο συνολικό έργο της ζωής σας;
Ένας συνδυασμός θα έλεγα. ‘Όταν μεγαλώνεις μέσα σε «άδειους» τοίχους, μετά διψάς για εικόνες και παρατήρηση. Όταν περιμένεις απαντήσεις στα σιωπηλά «γιατί» και απάντηση δεν παίρνεις, τότε χάνεσαι στις πολύβουες σκέψεις και ψάχνεις να βρεις την άκρη μόνος σου. Τίποτα από τα δύο δε μου έκανε τελικά κακό. Τα αγάπησα όλα. Και τα ευγνωμονώ, γιατί με έφτασαν λίγο πιο κοντά στο όνειρο.
Το Βιβλίο, “Το Γονεοτροφείο”, θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και στο e-shop των εκδόσεων Άγκυρα!
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Τι είναι άραγε αυτό το μεγάλο κτίριο στην κορυφή του λόφου; Γιατί είναι γεμάτο με μεγάλους που κάθονται πίσω από τα θρανία; Γιατί άνοιξαν οι πόρτες διάπλατα και γέμισε η αυλή με ποδήλατα και οι καρδιές με ελπίδα; Ο Χρήστος Δασκαλάκης μοιράζεται μαζί μας μια ανατρεπτική ιστορία για τη δύναμη της οικογένειας, της ασφάλειας, της αποδοχής και της αγάπης. Ένα ενήλικο παραμύθι για παιδιά και ένα παιδικό παραμύθι για ενήλικες. Ένα βιβλίο γεμάτο χιούμορ, τρυφερότητα, αισιοδοξία και μυρωδιά από μαμά…
Ηλικία | 5-11 |
Σελίδες | 32 |
Ανακαλύψτε περισσότερες συνεντεύξεις, στο mamakabariemai.gr!
Ο Χρήστος Δασκαλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και μεγάλωσε στο νησί της Ύδρας μέχρι την ηλικία των 18 ετών. Σπούδασε Συμβουλευτική και Ψυχολογία στο Mediterranean College, δημιουργική Γραφή στο Open College Of the Arts, θεωρία της μουσικής και ορθοφωνία στο Ελληνικό Ωδείο και ολοκλήρωσε τον κύκλο σπουδών του με μαθήματα στην υποκριτική και σκηνοθεσία στο Θέατρο Των Αλλαγών. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και του Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ο ελεύθερος χρόνος του είναι γεμάτος από ταξίδια, σελίδες με μικρές ιστορίες, παραμύθια και στίχους. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, χωρίς να ξεχνά τη μεγάλη του αγάπη, την Ύδρα. Για περισσότερες πληροφορίες και επικοινωνία, επισκεφτείτε την προσωπική του ιστοσελίδα www.christosdasklakis.com και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης!