Μονοπάτι στη θάλασσα, Σάμος.

Μία από τις τελευταίες φωτογραφίες, που έμεινε να περιμένει για καιρό, στην αφάνεια της μνήμης, της μικρής μου μηχανής. Τραβηγμένη στο απόγειο ενός μεσημεριού της περασμένης άνοιξης, που λίγα έχει να ζηλέψει από το ζεστό Σεπτέμβρη που διανύουμε. Χίλια μίλια μακριά, στο μικρό μου Καρλόβασι, η μελαγχολία της μου κάθεται στο στομάχι, σαν υπόκωφος λυγμός. Ακόμα αυτή την άσχετη χρονική στιγμή, η συνείδησή μου στέκεται υψωμένο εμπόδιο. Δεν θέλει να τη δείξω. Η ηρεμία της όμως, δρα συμμαχικά, κάνοντας με να παραδεχτώ κάτι που ήδη γνωρίζω. Πως μου λείπει πολύ…

Κάλο φθινόπωρο